Musical - Wesele Figlary: Szucherny szport

Tytuł przedstawienia wskazuje na prześmiewcze podejście do kanonów klasyki, począwszy od samego "Wesela Figara". Przyglądając się widowisku z rosnącą pedanterią dostrzegamy w nim i podobieństwo sytuacji, i postaci. Figaro przemienił się w Figlarę, Bartolo w Partolaka, Rozyna w Różyczkę, Cherubin w Herr Lubina, Almawiwa w Maladiwę. Ale autorowi libretta jakby tego było mało, choć przecież sam Pierre Beaumarchais i jego pamfletowa sztuka zdają się bogactwem aż nadto. Postanowił więc wszystko umieścić w Poznaniu, wykorzystując też znaną sobie doskonale - owe słynne Blubry Starego Marycha - gwarę poznańską. Ale i tego było za mało, więc pojawiły się wątki kresowy, żydowski, góralski, romski, marginesu społecznego, czy nawet gangsterski. No i pojawia się też wiele, bardzo wiele różnorodnych postaci. A wszystko w niesamowitej mieszance muzyki lekkiej, łatwej, ale czy przyjemnej, choć dobrze skomponowanej?

Z tej nadobfitości wszystkiego rodzi się na dłuższą metę nużąca nieco konwencja licznych scenek w spektaklu, licznych wątków, pozornie dotyczących tylko wątku domu po zmarłym dziadku. Sporo scenek i tekstów piosenek jest rzeczywiście śmiesznych i wykonanych z biglem, zapewne dzięki staraniom reżysera Artura Hofmana. Na dłużej jednak zapada w pamięć świetny aktorsko i postaciowo Wojciech Deneka jako emerytowany Pan Czyścik, a zwłaszcza wygłaszane przez niego z piękną melancholią ciekawe, o filozoficznym posmaku, wiersze "w konwencji anielskiej". Z piosenek zapamiętamy przywodzącą na myśl najlepsze piosenki Anny German tę wykonaną przez Różyczkę (Anna Lasota). "Mocne" wrażenie robi też postać Herr Lubina (Agnieszka Wawrzyniak).

Miało być śmiesznie o "Weselu Figara", miało być o Poznaniu. Ale w tej obfitości wszystkiego Poznań, poza tłem dekoracji, wyraźnie zaginął. Szkoda.