Festiwal Teatrów Tańca: Ekspresja oczekiwania

Ascetyczna scenografia, trzy tancerki, kilka rekwizytów – tyle wystarczy, by opowiedzieć o czekaniu. I to oczekiwanie na początku spektaklu „Nic tylko błękit…” Teatru Zawirowania potraktowane jest bardzo dosłownie – pusta scena jest… poczekalnią. Pojawiają się w niej trzy kobiety – każda w innej stylistyce – kobieta „stateczna”, businesswomen i dziewczyna „na luzie”. Obserwować możemy charakterystyczne dla przypadkowych spotkań w publicznej przestrzeni odizolowanie, zajęcie się własnymi sprawami. Każda z kobiet anektuje swój kawałek przestrzeni, organizuje go na swój własny sposób, ale zgodnie z narzuconą sobie rolą społeczną – businesswoman rozkłada laptopa, kobieta stateczna siedzi grzecznie na walizce, a młoda buntowniczka niechlujnie stoi oparta o ścianę.

Jednak w miarę jak oczekiwanie się wydłuża, rośnie też napięcie między nieznanymi sobie osobami – zaczynają zachodzić między nimi interakcje – najpierw zupełnie przypadkowe, jak wspólne zwrócenie głów w stronę przejeżdżającego pociągu, te same gesty zniechęcenia i irytacji. I w czasie tego oczekiwania coś zaczyna się zmieniać – kobiety zmieniają stroje, zakładając tym samym inne, nowe maski. Zaczynają się ze sobą komunikować – a jest to taneczny dialog oparty na próbie dominacji i podporządkowaniu sobie innych - od ekspresyjnych ruchów po stan katatonicznego zawieszenia.

Finał nie zaskakuje, jest łatwy do przewidzenia, ale… nie mógłby być inny. Gdy bohaterki spektaklu zostają w takich samych czarnych trykotach, zrzucając wszystkie stroje, okazuje się, że wbrew pierwszym różnicom wszystkie są takie same, identyczne w oczekiwaniu, pragnieniach, gestach, ruchach…

Historia o kobiecych butach

Premierowy „Spacer” Iwony Olszowskiej to z kolei prosta w formie etiuda taneczna o… spacerowaniu – poszukiwaniu nawet nie najlepszej drogi, a najwygodniejszego sposobu jej pokonania. Jak dla mnie zbyt „łopatologiczne” potraktowanie tematu – częste zastąpienia żywego planu przez multimedialne projekcje spacerujących w różnych warunkach nóg, wysypywanie z butów – niby po powrocie z wędrówki – piasku i idealnie prostych ździebeł trawy nie przekonywało i raziło sztucznością. Bo tak naprawdę „Spacer” jest przedstawieniem o kobiecych butach na obcasie, w których może nie jest najwygodniej, ale trzeba je mieć na nogach, nie wolno się z nimi rozstawać. I jedyną naukę jaką wyciągnąłem ze spektaklu to refleksja, że dobrze być facetem i buty traktować jako coś, w czym się chodzi, a nie coś co trzeba mieć na nogach.

Aby obejrzeć wszystkie zdjęcia, kliknij w miniaturki pod artykułem.

środa - 19 sierpnia|**czwartek - 20 sierpnia**| piątek - 21 sierpnia | sobota - 22 sierpnia