Świątynia znajduje się na skrzyżowaniu ul. św. Marcin i al. Marcinkowskiego. Mały kościół wzniósł prawdopodobnie książę Przemysł I w 1240 roku. Pierwotny kształt świątyni nie jest znany, ale zapewne była to już budowla murowana.
Dzisiejszy kształt świątynia zyskała dzięki przebudowie w początkach XVI wieku. 11 listopada, w dniu św. Marcina, co roku po sumie odpustowej, rusza spod kościoła pochód pod przewodnictwem świętego, który kieruje się do Zamku Cesarskiego, gdzie św. Marcin przejmuje na jeden dzień klucze i władzę nad miastem od prezydenta Poznania. W tym dniu poznaniacy wspomagają biednych i samotnych oraz zajadają się rogalami świętomarcińskimi.
Do potopu szwedzkiego trwał rozwój wyposażenia i infrastruktury kościelnej, spowolniony jednak zasadami ogłoszonymi w 1520 przez Marcina Lutra. Przykładowo do 1570 r. nie fundowano nowych ołtarzy. Kościół odnowiono w końcu XVI wieku (pleban Maciej z Pońca). W 1657 świątynia została spalona podczas najazdu brandenburskiego. Odbudowana w ciągu następnych lat przez plebanów Andrzeja Wilkiewicza (1670-1686; odbudowa murów cmentarza, powstała dzwonnica) i Andrzeja Chrościńskiego (1686-1721; powstała wieża, malowidła wewnątrz kościoła i nowe organy) w stylu barokowym. Wieżę rozebrano z powodu groźby zawalenia w roku 1745. W 1779 istniała nowa dzwonnica (drewniana, z czterema dzwonami), naprawione były też zniszczenia z okupacji rosyjskiej miasta (1771) związanej z konfederacją barską. Gruntowny remont z drobnymi zmianami kościół przeszedł w latach 1834 – 1840. W 1885 przy prawej nawie bocznej zbudowano kaplicę św. Józefa. 1859 w ogrodzie przy kościele stanął pierwszy na ziemiach polskich pomnik A. Mickiewicza, wykonany przez Władysława Oleszczyńskiego. 1890 u stóp cokołu umieszczono postacie przedstawiające Wisłę, Wartę i Niemen autorstwa Władysława Marcinkowskiego a w 1904 kamienny monument zastąpiono kopią z brązu aut. Marcinkowskiego. Pomnik zniszczony podczas okupacji hitlerowskiej.
W 1929 od strony ul. Św. Marcin przy bocznym wejściu do świątyni stanęła 45-metrowa wieża, projektu Stefana Cybichowskiego. Na wys. 25 metrów umieszczono zegar, a nad nim dzwonnicę przykrytą wspartą na kolumnach barokową kopułą. Na wieży umieszczono cztery trzymetrowej wysokości postacie św. Wojciecha, św. Stanisława biskupa oraz apostołów św. Piotra i św. Pawła wykonane przez Marcina Rożka. Na froncie wieży na osi Alei Marcinkowskiego umieszczono płaskorzeźbę autorstwa Marcina Rożka, przedstawiającą postać św. Marcina na koniu oddającego połowę płaszcza żebrakowi. W nowej wieży zawisły trzy dzwony. Największy (1800 kg) wykonał w 1747 r. poznański ludwisarz Christian Heinrich Witte a poświęcony był Matce Boskiej, drugi (800 kg)z 1563 – św. Marcinowi, trzeci (250 kg) z 1718 pochodzący z miejscowej odlewni Hammera poświęcono św. Andrzejowi.
Z powodu korzystnego położenia w centrum miasta, zamieszkanego przez najzamożniejszych obywateli, była to przez lata najbogatsza parafia w Poznaniu.
Na południe od kościoła znajduje się pochodząca z 1911 roku grota Matki Bożej z Lourdes przekształcona w latach 30. XX wieku w wolno stojącą kaplicę przykrytą kopułą.
Kościół św. Marcina jest jednym z obiektów nominowanych w plebiscycie 7 cudów Poznania. Weź udział w naszej zabawie, zgłoś swoje miejskie cuda Zobacz wszystkich nominowanych |
Zobacz plebiscyt "7 cudów" w innych miastach w Polsce:Kraków | Łódź | Lublin |Szczecin| Warszawa | Wrocław | Trójmiasto
Uwaga na Instagram - nowe oszustwo
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
