Chciałbym być polskim Buffonem - rozmowa z Arkadiuszem Malarzem, nowym bramkarzem Lecha

Twoja pierwszoligowa kariera rozpoczęła się w Świcie Nowy Dwór. Jednak debiut był chyba nieco wymuszony?

- Nie ma co ukrywać, że do najwyższej klasy rozgrywek dostaliśmy się kuchennymi drzwiami. Cały zespół przygotowywał się do walki na drugoligowym froncie, a przyszło nam grać o klasę wyżej. Wspólnie z kolegami z drużyny przyjęliśmy decyzję PZPN-u z uśmiechem. Debiutowałem w pierwszej lidze w meczu z Widzewem. Zremisowaliśmy 2:2.

Polonia, Świt, Amica – to kluby, na których mecze nie przychodzi zbyt wielu kibiców. Czujesz na sobie presję związaną z wymaganiami stawianymi w Poznaniu?

- Rzeczywiście. O klubach, w których grałem, nie można powiedzieć, że miały tłumy fanów. Cieszę się, że w końcu przyjdzie mi zobaczyć pełny stadion. Nie obawiam się presji kibiców. Mam określony cel do zrealizowania. Muszę najpierw udowodnić trenerowi, że jestem lepszy od dwóch doskonałych bramkarzy i dopiero wtedy zacząć przejmować się kibicami Lecha. Wiem, że rywalizacja z Krzysztofem Kotorowskim i Waldkiem Piątkiem może wyjść mi tylko na dobre.

Grałeś już wcześniej z jakimiś zawodnikami Kolejorza?

- Głównie występowałem przeciwko Lechowi. Wcześniej grałem z Marcinem Wachowiczem i Marcinem Kusiem. Z tym ostatnim udało się nawet zdobyć mistrzostwo Polski juniorów. Pamiętam, że graliśmy w finale przeciwko Lechowi. W tamtym zespole grali Bartek Ślusarki i Michał Goliński.

Od zawsze chciałeś być bramkarzem? Większość młodych piłkarzy marzy o karierze snajpera.

- Swoją karierę jako piłkarz zaczynałem na pozycji pomocnika. Ale grałem tam tylko jeden lub dwa mecze. Zdecydowanie bardziej interesowała mnie gra w bramce. Zresztą całe dzieciństwo marzyłem o tym, żeby zostać piłkarzem. Na stadion nie miałem daleko. Obok rodzinnego domu mieści się obiekt mojego pierwszego klubu – Nadnarwianki Pułtusk. Mama nigdy nie miała problemów, gdzie mnie szukać, gdy nie było mnie w szkole.

Przez ostatni czas nie można było znaleźć twojego nazwiska w protokołach meczowych…

- Ostatnie pół roku nie grałem. Zostałem odsunięty po jednym ze spotkań, gdzie popełniłem błąd. Niestety, nie dane mi było dostać drugiej szansy. Postanowiłem rozwiązać kontrakt z Amiką i teraz jestem w Lechu. Na propozycję pracy nie musiałem czekać zbyt długo. Wystarczył tydzień.

Co jest twoją najsilniejszą, a co najsłabszą stroną?

- Nie chciałbym odkrywać przed rywalami sowich słabych punktów. Najlepiej się czuję grając na linii bramkowej, choć na przedpolu też nieźle sobie radzę. Wolę grać prawą nogą, a z lewą nie jest najgorzej. Moim, i chyba nie tylko moim idolem jest Gianluigi Buffon.

Nie obawiasz się o swoją przyszłość? Ciągle mówi się o „nowym zespole”, który ma powstać już od lipca.

- Ktoś może powiedzieć, że okres, w którym pojawiłem się w Lechu, może nie być najlepszym. Klub jest w czasie zmian, za pół roku żaden z obecnych piłkarzy może już tutaj nie grać. Ale każdy z nas ma pół roku na to, aby zaprezentować się jak najlepiej, żeby przekonać do siebie kibiców i przyszłych właścicieli. To olbrzymia szansa i nie możemy jej zmarnować. Ja na pewno będę robił wszystko, żeby osiągnąć cel.

Co najbardziej motywuje cię do pracy?

- Biorę przykład z mojej narzeczonej. Złamała obie nogi, ale nie poddała się. Przez pewien okres opiekowałem się nią niczym szpitalna pielęgniarka. Podziwiam ją za to, z jaką siłą i determinacją dąży do pełni sił. Przyznam się, że Daria bardzo wiele dla mnie znaczy. Staram się każdą wolną chwilę spędzać razem.