Człowiek orkiestra

Władysław Arciszewski to jedna z najbardziej zasłużonych postaci nie tylko wielkopolskiej, ale też polskiej piłki ręcznej.

Karierę zawodniczą rozpoczął w 1950 roku, grając w barwach Kolejowego Klubu Sportowego Gniezno, w piłce ręcznej jedenastoosobowej. Potem występował w Kole Sportowym Gnieźnieńskich Gimnazjalistów, założonym przez profesorów – Leona Świtalskiego i Lecha Birgfeldnera. Od 1954 roku jest już graczem ligowego zespołu AZS Poznań zarówno w 11-osobowej jak i już 7-osobowej drużynie.
W akademickich barwach występował przez cztery lata, a jednocześnie został w 1956 roku sędzią piłki ręcznej. Na początku był arbitrem niższych klas rozgrywkowych, aby w przyszłości stać się jednym z najlepszych i bardzo cenionych sędziów nie tylko w kraju, ale też na arenie międzynarodowej.

Dobre wspomnienia

Kolejny ważny etap w sportowym życiu Władysława Arciszewskiego, to praca trenerska. W sierpniu 1964 roku wspólnie z nieżyjącym już Janem Urbaniakiem, był współtwórcą i założycielem sekcji piłki ręcznej Spółdzielczego Klubu Sportowego ,,Posnania”. Przez następne dziewięć lat z powodzeniem trenował tę drużynę w rozgrywkach ligowych. Już od 1962 roku był arbitrem związkowym, sędziującym spotkania pierwszej ligi kobiet i mężczyzn. Przestał pracować jako szkoleniowiec w maju 1973 roku, kiedy został arbitrem międzynarodowym. Pan Władysław ze spokojem przypomina swoją pracę sędziowską: – Właściwie nigdy nie spotkało mnie ze strony zawodników czy trenerów stwierdzenie, że sędziowałem nieobiektywnie. Wspominam natomiast jedno zdarzenie, jakie przeżyłem w Gdańsku, kiedy miałem poprowadzić spotkanie dwóch męskich, czołowych wtedy zespołów kraju, Spójni i Wybrzeża. Najpierw nie mogłem wejść do hali, w której zgromadził się tłum kibiców. Wzięto mnie więc na ramiona i podano na rękach do środka hali. Podczas meczu w krótkim czasie podyktowałem dwa rzuty karne przeciwko Spójni. Przy kompletnej ciszy odezwał się głos z trybun, czy sędzia też jest z milicji – mówi z uśmiechem Władysław Arciszewski, bo przecież Wybrzeże było klubem gwardyjskim.

Ceniony arbiter

W połowie lat siedemdziesiątych staje się eksportowym, polskim sędzią. W 1977 roku jest arbitrem akademickich mistrzostw świata. Rok później jedzie aż na trzy imprezy – młodzieżowe MŚ oraz mistrzostwa świata grupy A i C. Jest jednym z arbitrów podczas igrzysk olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. Potem jeszcze trzy turnieje MŚ w latach 1982–83. W Europie jest ceniony, bo sędziuje mecze finałowe Pucharu Zdobywców Pucharów i Pucharu Europy kobiet (1979, 1981 i 1984) oraz PZP i Pucharu IHF mężczyzn (1982 i 1983). Po zakończeniu okresu sędziowskiego zostaje działaczem. Od 1986 roku jest prezesm Okręgowego Związku Piłki Ręcznej w Poznaniu, a potem Wielkopolskiego ZPR. Kieruje nim do czerwca 2005 roku. W ostatnim czasie nie jest już tak aktywny, ale obecna prezes WZPR dr Ewa Bąk bardzo liczy na doświadczenie i zaangażowanie pana Władysława w dalszej pracy na rzecz piłki ręcznej w naszym regionie.

ROZGRYWKI WIELKOPOLSKIEGO ZWIĄZKU PIŁKI RĘCZNEJ: Młodzież na finiszu

- Juniorzy (1987 i mł.) – 6 drużyn
1. MKS Tęcza Kościan (trener Tomasz Majchrzak, prezes Romuald Pawlik), 2. KPR Wolsztyniak, 3. MKS Arot Tęcza Leszno;
król strzelców: Jakub Tomczak (Ostrovia) – 102 gole.
Ostrovia uzyskała w barażach awans do rozgrywek centralnych i zajęła w nich 7. miejsce.

- Juniorzy mł. (1989 i mł.) – 8 drużyn
1. KPR Ostrovia I Ostrów (trener Eugeniusz Lijewski, prezes Mieczysław Mazurek), 2. KPR Ostrovia II Ostrów, 3. MKS Arot Tęcza Leszno;
król strzelców: Krzysztof Dutkiewicz (Ostrovia I) – 120 goli.
Ostrovia I zajęła 7. miejsce w finale OOM w Elblągu.

- Młodzicy (1991 i mł.) – 8 drużyn
1. MKS Nielba I Wągrowiec (trener Hubert Widziński, prezes Jerzy Kasprzak), 2. MKS Arot Tęcza Leszno, 3. MKS Poznań;
król strzelców: Mateusz Lubiewski (MKS Poznań) – 172 gole.

- Młodzicy (1993 i mł.) – 9 drużyn
1. UKS ,,Czwórka” I Wągrowiec (trener Paweł Galus, prezes Jaromir Kucharski), 2. UKS Bukovia Buk, 3. MKS Arot Tęcza Leszno.

- Juniorki (1987 i mł.) – 4 drużyny
1. GUKS I Oborniki (trener Katarzyna Przybysz, prezes Tomasz Konitz), 2. MKS–MOS Gniezno, 3. KKS Polonia Kępno;
król strzelców: Marta Urbańska (MKS–MOS Gniezno) – 52 gole.

- Juniorki mł. (1989 i mł. – 7 drużyn
1. UKS Bukovia Buk (trener i prezes Jarosław Sznycer), 2. GUKS I Oborniki, 3. KKS Polonia Kępno;
król strzelców: Martyna Płaczek (Arot Tęcza Leszno) – 111 goli

- Młodziczki (1991 i mł.) – 9 drużyn
1. UKS Bukovia I Buk (trener Dariusz Pańczak, prezes J. Sznycer), 2. UKS Bukovia II Buk, 3. KKS Polonia Kępno;
król strzelców: Sylwia Roszak (UKS Borek) – 153 gole.

- Młodziczki (1993 i mł.) – 3 drużyny
1. MUKS Koźmin (trener Adam Kuzia, prezes Andrzej Joachimiak), 2. UKS ,,Dąbrówka’’ Gniezno, 3. MKS Arot Tęcza Leszno.

Władze Wielkopolskiego Związku Piłki Ręcznej

- Zarząd

1. Ewa Bąk – Prezes Zarządu
2. Jacek Walasek – Wiceprezes ds. marketingu i sponsoringu
3. Marek Werle – Wiceprezes ds. szkoleniowych i sportowych
4. Włodzimir Drygas – Wiceprezes ds. organizacyjno–finansowych/skarbnik
5. Piotr Chudzicki – Przewodniczący Kolegium Sędziów
6. Józef Olejniczak – Przewodniczący Komisji Gier i Dyscypliny
7. Ryszard Kmiecik – ds. współpracy z samorządem wojewódzkim, gminnym
8. Katarzyna Przybysz – ds. piłki ręcznej kobiet i kontaktów z SZS Wielkopolska
9. Jacek Okpisz – ds. współpracy z klubami
10. Mieczysław Mazurek – ds. współpracy z klubami
11. Krzysztof Michalski – ds. upowszechniania piłki ręcznej wśród młodzieży szkolnej
12. Marek Lański – ds. piłki ręcznej kobiet i kontaktów z Kuratorium Oświaty

- Komisja Rewizyjna

1. Jerzy Kubiak – Przewodniczący
2. Barbara Konwińska – Zastępca Przewodniczącego
3. Andrzej Siekierski

- Kierownik biura WZPR

1. Marcin Napierała

Biuro WZPR,
Poznań, ul. Reymonta 35
Czynne: wtorek i środa
od godz. 16.00 do godz. 19.00
pokój nr 19