Pogoda w ustach polityków

Rozmowa z Jerzym Bartnikiem, prezesem Związku Rzemiosła Polskiego oraz Izby Rzemieślniczej w Poznaniu.

Czy bezpowrotnie minął już czas, gdy rzemieślnik postrzegany był jako ,,prywaciarz’’?

Odnoszę wrażenie, że nie całkiem i nie do końca i umiem sobie to wytłumaczyć. Pojęcia mają to do siebie, że kryją pewną treść.

Prywaciarz kojarzył się m.in. z tym, który ma pieniądze, co jest już nieprawdą, ale pojęcia wychodzą z obiegu znacznie później niż zmienia się sytuacja. To nie są bogaci ludzie.

Dziś bogatych trzeba szukać gdzie indziej. Rzemieślnicy to dziś ludzie, którzy znaleźli sposób na życie. Są niepokorni i wiedzą czego chcą. Niektórym się udaje i tylko czapki z głów, jeśli są bogaci.

Jaka jest kondycja polskiego rzemiosła?

Generalnie trudno mówić, bo są segmenty dobrze się rozwijające, ale i są takie, które zanikają, bo nie ma na nie zapotrzebowania. Ta część, która się rozwija, napotyka na nieprawdopodobne bariery biurokracji i niedostosowanie przepisów prawnych.

Dochodzi do sytuacji, gdy zakład rodzinny, dwu-, trzyosobowy musi mieć doradcę prawnego, podatkowego i ekologicznego. Nikt tego nie uniesie. Jeden worek można wziąć na plecy, ale to nie jest firma, którą można potraktować jak przedsiębiorstwo dwu- i trzytysięczne.

Czy to znaczy, że w Polsce nie ma pogody dla small businessu?

Ona jest bardziej w ustach polityków, a nie w rzeczywistości. Przynajmniej na razie. Musimy wypracować programy, które są odczuwalne dla małych przedsiębiorstw, ale to już zupełnie inna kwestia.

Programy już się pojawiły. Choćby na promocję eksportu, ale niestety w tym roku załamanie eksportu jest nieprawdopodobne, albowiem małe firmy nie są w stanie wytrzymać zmian kursów walut. Tak dalej być nie może.

Trzeba wymyśleć coś, co będzie buforem włączonym dla dobra kraju w odpowiednim momencie.

Został pan prezesem Związku Rzemiosła Polskiego. Czego tej grupie najbardziej potrzeba?

Przychylności społeczeństwa i polityków. Zamiany pięknych słów w czyn. Mam nadzieję, że ten czas, czas kampanii wyborczej na pewno zamieni się na czas poważnego myślenia o segmentach produkcyjnych, o usługach, często gdzieś zlokalizowanych na obrzeżach, wykorzystujących miejscową ludność i surowiec.

Rozstanie się pan z Poznaniem?

Nie. To by była cena nie do zapłacenia.

Będę łączył obie funkcje. Mam już cztery lata doświadczenia, gdyż kilka lat temu też łączyłem obie funkcje. Za rok kończy się moja kadencja w Poznaniu i wtedy dopiero się okaże, jaka będzie akceptacja takiej formuły.

A całkiem poważnie myślę, że oderwanie się od podstaw prowadzi na manowce. Nie chcę tego czynić. Wymaga to więcej wysiłku, ale jestem na to przygotowany.