TEATR WIELKI - Spektakl "Jazz dance" zagościł w Poznaniu

Ów prezent, którego ideę nosiła od lat w sercu i umyśle Elżbieta Szlufik-Pańtak, współzałożycielka i szefowa KTT, stawia przed sobą cel - wydawałoby się - niemożliwy do zrealizowania. Opowiedzieć tańcem historię tańca jazzowego. Mało tego, opowiedzieć w Polsce, a więc w kraju, który ma zapewne świetnych muzyków jazzowych, ale od którego do miejsc, gdzie zrodziły się korzenie jazzu, jest bardzo daleko. I nie zmieni tych realiów fakt, że w muzyczne i choreograficzne kształty ideę pani dyrektor przyoblekł czołowy czarnoskóry choreograf amerykański Bill Goodson.

Sukcesem kieleckiego przedsięwzięcia jest to, że zostało zrealizowane. Że oto wielu potencjalnych melomanów i miłośników tańca i jazzu mogło zostać zarażonych bakcylem tego wspaniałego, synkopowanego świata. Że w ten, nieważne czy najlepszy sposób, bo zawsze autor spektaklu staje przed wyborem z bazy historycznej narosłej przez kilka stuleci - do tak ważnego dla artystów widza dotarła informacja, że taniec, także ten jazzowy, miał swoje początki, swoją historię, mnóstwo odmian stylistycznych i genialnych tancerzy. Że setki chętnych do tańczenia jazzu polskich tancerzy poprzez swych reprezentantów mogło zatańczyć na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu.

Wypełniony po brzegi gmach rozbrzmiał gorącymi brawami, nagrodą za wartki i barwny spektakl, za wspaniałą muzykę (w której można było się rozkoszować fascynującymi głosami Mahalii Jackson, Shirley Bassey i Lary Fabian, tudzież "wiecznymi" motywami i gospel i... Tommaso Albinoniego) oraz za unikalne historycznie filmy, za temperament tancerzy.