Wielkanoc: Święcenie ognia i wody

Wielka Sobota to dzień oczyszczenia, bo to ostatni dzień przed najważniejszym świętem chrześcijańskim – Zmartwychwstaniem Chrystusa. Dlatego poświęcenie pokarmów, wody i ognia jest takie ważne. Niegdyś rano święcono wodę, w południe potrawy, a wieczorem ogień. Dzisiajnajwiększą wagę przywiązujemy do święceniaa pokarmów, ogień święci się już tylko w niewielu miejscach, wodę - jeszcze rzadziej.

A jak to wyglądało?
Wodę przynoszono do domu z samego rana w takiej ilości, by po poświęceniu przez kapłana wystarczyła na cały rok do różnych domowych uroczystości: błogosławienia pary młodej, pokropienia bydła wychodzącego pierwszy raz w roku na pastwiska, a także podczas kolędy. Woda była symbolem życia, odrodzenia ducha i ciała, zmartwychwstania i oczyszczenia, a poświęcona miała chronić przed chorobami i zapewniać bezpieczeństwo.

Wieczorem był czas na święcenie ognia - tu główną rolę grali chłopcy. To oni musieli kilka dni wcześniej wyszukać na drzewach hubę, odciąć ją i wysuszyć, a w Wielką Sobotę przynieść pod kościół, gdzie rozpalano wielkie ognisko poświęcone przez księdza. Chłopcy zapalali hubę od tego ognia, a ponieważ ona się tylko tli - mogli w ten sposób donieść święty ogień do domu. Wierzono, że nowy ogień oczyści dom z wszelkiego zła, jakiego nie zdołała usunąć woda, chroni też przed burzami i gradami.

Do dziś jeszcze przed wieloma kościoła wieczorem w Wielką Sobotę rozpala się ogień, jako symbol oczyszczenia i męczeństwa Chrystusa, jednak mało kto już zapala od niego hubę. Teraz zamiast huby święci się... zapałki. Ale nadal jeszcze gdzieniegdzie przechowuje się węgielki ze świętego ogniska razem z wodą święconą, by ksiądz chodzący po kolędzie mógł nimi pobłogosławić dom.