Wybitni poznaniacy, którzy odeszli...

Na początku listopada myślimy o naszych bliskich, których już wśród nas nie ma. Wspominamy członków naszych rodzin, przyjaciół, znajomych, sąsiadów, a także tych, których nie znaliśmy osobiście, ale przez swoje działania wpływali na nasze życie.

W tym roku odeszło od nas wiele wybitnych osobistości naszego miasta. Warto o nich pamiętać w dniach zadumy.

Wojciech Szczęsny Kaczmarek (ur. 24 marca 1942, zm. 26 maja 2009)

Dla wielu poznaniaków stał się symbolem wielkich przemian, jakie przyniósł 1989 r.  Był jednym z twórców poznańskiej Solidarności. W 1990 r. został pierwszym prezydentem Poznania w III RP, a po czterech latach rządów został ponownie wybrany na to stanowisko. W latach 90. był jednym z najbardziej znanych polskich samorządowców, współtwórcą i pierwszym prezesem reaktywowanego po wojnie Związku Miast Polskich. W latach 2000-2003 był konsulem generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu.  

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i kawaler francuskiego Orderu Legii Honorowej.

Zmarł 26 maja 2009 r. po długiej i ciężkiej chorobie.

Jego rządy można oceniać bardzo różnie, ale jego wkład w budowę samorządności w Poznaniu jest bezsporny.

Maciej Frankiewicz (ur. 14 grudnia 1958 r., zm. 16 czerwca 2009 r. )

Poznaniacy jeszcze nie ochłonęli po odejściu Wojciecha Szczęsnego Kaczmarka, gdy nadeszła wiadomość o niespodziewanej śmierci wiceprezydenta Macieja Frankiewicza. Informacja o jego śmierci była wielkim szokiem dla całego Poznania – Frankiewicz przebywał od kilku tygodni w szpitalu w Śremie, gdzie trafił po upadku z konia. Wydawało się, że wraca do zdrowia, gdy życie odebrał mu zator płucny.

Śmierć w wyniku komplikacji po upadku z konia w pełni oddaje osobowość Frankiewicza, który najbardziej kojarzył się z hasłem „Poznań stawia na sport”. Uprawiał wiele dyscyplin sportowych – startował we wszystkich poznańskich maratonach, który zresztą po jego śmierci otrzymał jego imię. Frankiewicz dbał też o sport jak mało kto – mówi się, że to jego upór pomógł uratować przed bankructwem Lecha Poznań pod koniec lat 90. Pomagał też wielu innym klubom sportowym w Poznaniu. Jako wiceprezydent dbał też o oświatę i kulturę. Zawsze otwarty, życzliwy i maksymalnie zaangażowany we wszystko, co robił.

Bez wątpienia w dużym stopniu przyczynił się do tego, że Poznań wywalczył prawo organizacji meczów Euro 2012, EuroBasket 2009 czy mistrzostw świata w wioślarstwie.

Swoją energią zarażał innych, dlatego informacja o jego śmierci była tak wielkim szokiem. Cały czas trudno sobie wyobrazić przyszłość poznańskiego sportu bez niego. 

Maciej Zawieja (ur. 10 listopada 1980 r., zm. 10 sierpnia 2009 r.)
W 2009 r. poza kibice w Poznaniu z wielkim smutkiem przyjęli też informację o śmierci 29-letniego radnego Platformy Obywatelskiej. Zawieja zginął w bardzo tragicznych okolicznościach. 1 sierpnia samochód, którym podróżowała jego rodzina uległ wypadkowi niedaleko Koszalina. Na miejscu zginęła żona i synek radnego, a on sam przez 10 dni walczył o życie w szpitalu. Niestety, była to walka, którą przegrał.

Maciej Zawieja w Radzie Miasta pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Samorządowej, zasiadał też w komisjach: Kultury Fizycznej i Turystyki, Oświaty i Wychowania oraz Komisji Rady Miasta Poznania ds. Reformy Jednostek Pomocniczych Miasta Poznania.

Podobnie jak Maciej Frankiewicz był wielkim przyjacielem poznańskich klubów sportowych. Na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza uczestniczył w zakładaniu Uczelnianego Klubu Kibiców. Żywo interesował się też losem Warty Poznań. Był też jednym z pomysłodawców utworzenia stowarzyszenia Platon zajmującego się popularyzowaniem sportu i rekreacji wśród dzieci i młodzieży.

Tomasz Wójtowicz (ur. 7 listopada 1967 r., zm. 13 października 2009 r.)

Prezes i inicjator utworzenia w Poznaniu Poznańskiego Stowarzyszenia Żużlowego nie był osobą powszechnie znaną wśród poznaniaków, ale dla osób interesujących się żużlem to był człowiek instytucja. Energiczny, życzliwy nawet dla każdego, nawet pojedynczego kibica, wielki optymista, który całym swoim sercem zaangażował się w klub, na którego czele stał. Odszedł w momencie bardzo niespodziewanym – dostał wylewu tuż po zakończeniu sezonu żużlowego, gdy właśnie miał udać się na zasłużony odpoczynek.

Żużel w Poznaniu rodził się na nowo w wielkich bólach. Niewielu wierzyło, że klub przetrwa, ale ostatnią osobą, która mogłaby w to zwątpić, był Tomasz Wójtowicz. Jego śmierć wstrząsnęła kibicami, którzy tłumnie żegnali go na pogrzebie na poznańskim Junikowie. Nawet teraz ciągle nie wiadomo, jak będzie wyglądał PSŻ bez swojego wielkiego prezesa.  

Leszek Nowak (ur. 7 stycznia 1943 r., zm. 20 października 2009 r.)

Zaledwie niespełna dwa tygodnie temu Poznań odniósł też wielką stratę wśród zasłużonych ludzi nauki. Prof. Leszek Nowak był jednym z najwybitniejszych współczesnych filozofów – był autorem trzech koncepcji filozoficznych: idealizacyjnej koncepcji nauki, nie-Marksowskiego materializmu historycznego i negatywistycznej metafizyki unitarnej. Gdy w 1976 r. został mianowany profesorem, był najmłodszą osobą, która w tak młodym wieku (33 lata) otrzymała ten tytuł. Napisał 25 książek i ponad 300 artykułów naukowych. Wraz z Jerzy Kmitą i Jerzym Topolskim, tzw. poznańskiej szkoły metodologicznej.

W 1975 założył międzynarodową serię książkową Poznań Studies in the Philosophy of the Sciences and the Humanities, a rok później serię Poznańskie Studia z Filozofii Humanistyki. Poza Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza wykładał także m.in. na uniwersytetach w Berlinie, Canberze, Catanii i Frankfurcie.

Jego śmierć to niepowetowana strata dla środowiska naukowego nie tylko Poznania.

***

Wymienione osoby to tylko przykłady wspaniałych ludzi, którzy odeszli od nas w minionym czasie. Pamiętajmy o nich w chwilach zadumy, które będą nam towarzyszyć w pierwszych dniach listopada...