Z repertuaru Farinellego

Koncerty festiwalu „Muzyka dawna- persona grata” zaskakują zwykle układem programu i repertuarem. W niedzielę pojawiła się forma recitalu wokalnego - bardzo atrakcyjna, bo prezentująca modny (bez odcienia pejoratywnego) głos kontratenorowy, czyli męski o skali sopranowej. Wspomniana moda nań zrodziła się na fali fascynacji dawną, barokową operą, w której partie kobiece z największym powodzeniem śpiewali mężczyźni - czasem falsetem, ale najczęściej dzięki odpowiednim zabiegom chirurgicznym, które zachowując rejestr głosu chłopięcego, rozszerzał jego skalę do 3. oktaw, wzbogacał barwę i zwiększał niepomiernie oddech. Śpiewacy ci byli ulubieńcami tłumów i głów koronowanych - przypominam tu historię Farinellego, opisaną książką i pięknym filmem.
Epoka kastratów minęła, ale pozostały pisane dla nich dzieła największych mistrzów baroku... Chciałoby się dzisiaj usłyszeć je w przewidzianej dla nich wersji brzmieniowej i technicznej. Pragnienie nieosiągalne, ale częściowo zaspakajają je właśnie kontratenorzy, których głos specjalnie emisyjnie szkolony pozwala na śpiewanie altem czy sopranem.
I taką wersję repertuaru Farinellego mogliśmy poznać dzięki poznańskiej orkiestrze barokowej. Arte dei Suonatori zaprosiła kanadyjskiego kontratenora Matthew White’a, opromienionego sukcesami na wielu kontynentach. W poznańskim koncercie śpiewał po dwie arie z dwóch oper Haendla oraz Psalm Nisi Dominus Vivaldiego. Posiada piękny, jasny i bardzo nośny w górnym rejestrze głos, i wielką muzykalność, którą zachwycił w arii „Aure, per pieta” z „Juliusza Cezara”. Drobne niedokładności (np. rytmiczne) w ariach z „Rodelindy” mogły mieć źródło we współpracy (bez dyrygenta) z orkiestrą. Arte dei Suonatori uzupełniła program recitalu Koncertem d-moll Vivaldiego i fragmentami koncertów Haendla (z op.6.), traktując je jak przerywniki między ariami M.White’a.