7 cudów Poznania - nominacje: Teatr Wielki

Budynek postanowiono wybudować na na pasie po wyburzonych fortyfikacjach okalających miasto. Tereny te przewidziano na zieleńce, parki i reprezentacyjne gmachy państwowe tzw. dzielnicy zamkowej. Jego wygląd musiał więc być równie reprezentacyjny, jak dzielnica, w której miał powstać. I tak się też stało.

Teatr zbudowano w stylu neoklasycystycznym. Jego fasadę zdobią imponujące jońskie kolumny, a tympanon wieńczy rzeźba Pegaza. Od wejścia do ulicy prowadzi kilkadziesiąt stopni ograniczonych z jednej strony rzeźbą kobiety na lwie, a z drugiej - mężczyzny z idącą obok niego pantera. Plotka głosi, że pierwotnie pantera miała być rodzaju żeńskiego, jednak autor rzeźby, z zemsty za zbyt niskie wynagrodzenie, dorobił panterze genitalia...

Stojąc przodem do teatru z prawej strony widzimy pawilon przeznaczony na teatralną restaurację, a z lewej - oddzielne wejście dla cesarza. Schody kończą się przed jezdnią ulicy Fredry, ale ich dalszym ciągiem jest znajdujący się po drugiej stronie park z piękną fontanną, do którego prowadzi ozdobione kunsztowną balustradą wejście.

Co najmniej równie ciekawe jest wnętrze teatru. W restauracji, która obecnie pełni funkcje palarni i sali kameralnej, zwracają uwagę bogate rzeźbienia ściennych dekoracji. Urodą zachwyca także teatralne foyer, gdzie szczególnie przyciągają wzrok ogromne lustra i bogate zdobienia oraz efektowny balkon skryty między kolumnami.

Bogaty wystrój widowni mieszczącej około 1000 osób to kolejna z zalet tego teatru. Warto zwrócić uwagę na zdobienia balkonów, ścian i wspaniały, kryształowy żyrandol.

Teatr zainaugurował działalność w 1910 "Czarodziejskim fletem" W. A. Mozarta. Dziewięć lat później teatr przeszedł w polskie ręce i odbyła się polska inauguracja – „Halka” Stanisława Moniuszki. Ponieważ poznański zespół nie byłby w stanie podołać tak poważnemu wyzwaniu, dlatego poznaniaków musieli wspomagać soliści Opery Lwowskiej. Pierwszym dyrektorem opery został Adam Dołżycki.

W okresie międzywojennym miały tu miejsce światowa prapremiera "Legendy Bałtyku" Feliksa Nowowiejskiego, polska premiera baletu "Harnasie" Karola Szymanowskiego oraz światowe prawykonanie IV Symfonii Szymanowskiego. O poziomie wykonawczym świadczą choćby występujące wówczas na scenie poznańskiej sławy: Ada Sari, Ewa Bandrowska-Turska, Wanda Wermińska, Adam Didur oraz sam Jan Kiepura.

Pasmo sukcesów poznańskiej opery przerwała II wojna światowa. Sam budynek uniknął większych zniszczeń, jednak spłonęły instrumenty i nuty schowane w forcie Radziwiłła, a kostiumy i elementy scenografii zostały wywiezione do Niemiec. Ale mimo tych trudności opera poznańska jako pierwsza w kraju, już 2 czerwca 1945 r. wystawiła pierwszą powojenną premierę: byli to „Krakowiacy i górale” Karola Kurpińskiego. A cztery lata później patronem opery został Stanisław Moniuszko.

Teatr Wielki był placówką, z której poznaniacy zawsze byli niezmiernie dumni. Do tego stopnia, że kiedy w 1952 roku zespół wyjechał na swoje pierwsze zagraniczne tournee do Moskwy, to po powrocie na dworcu witały go tłumy mieszkańców - mimo że była to zimna, styczniowa noc...

Teatr Wielki miał szczęście do dyrektorów: na przykład Mieczysław Dondajewski, za którego kadencji odbyła się polska prapremiera opery Krzysztofa Pendereckiego, albo Sławomir Pietras, za którego dyrekcji poznańska opera stała się jedną z najlepszych scen operowych w kraju. Na scenie tego teatru wystepowały takie sławy jak Zdzisława Donat, Wojciech Drabowicz, Conrad Drzewiecki, Witold Gruca czy Antonina Kawecka.

Obecnie dyrektorem naczelnym teatru od lipca tego roku jest znany reżyser Michał Znaniecki.

Teatr Wielki jest jednym z obiektów nominowanych w plebiscycie 7 cudów Poznania. Weź udział w naszej zabawie, zgłoś swoje miejskie cudaZobacz wszystkich nominowanych

Zobacz plebiscyt "7 cudów" w innych miastach w Polsce:Kraków | Łódź | Lublin |Szczecin| Warszawa | Wrocław | Trójmiasto