Biorąc się za „Dziady” i to za jednym zamachem za wszystkie trzy części, każdy reżyser sporo ryzykuje. Raczakowi udało się je połączyć w wyjątkowo spójną całość. Pogańskie obrzędy z II części przerywa Ksiądz, a scena już po chwili zamienia się w izbę, do której przybywa Gustaw i to nawet nie jeden, lecz trzech.
Rozszczepienie osobowości na trzech aktorów sprawia, że bohater Mickiewicza traci na wyrazistości, lecz zyskuje na tym dynamika sceny, która kanonicznie ograniczona do dialogu za bardzo kontrastowałaby z pełnymi magii i mroku obrzędami otwierającymi spektakl. Trzech Gustawów to jeszcze nic w porównaniu z czterema Konradami (a nawet pięcioma). Wielką Improwizację mówi tutaj czterech aktorów. Pomysł ciekawy i efektowny, ale moim zdaniem chybiony – to jakby arię Królowej Nocy w „Czarodziejskim flecie” przerobić na wersję rapowaną . Najsłynniejszy monolog w dziejach polskiego dramatu w tekście Mickiewicza stanowi punkt kulminacyjny, który jeszcze na długo pozostaje w czytelniku. Tego samego nie poczuje widz inscenizacji Raczaka. Wielka Improwizacja przemyka w spektaklu jakby mimochodem i znacznie lepiej na jej tle wypada choćby Widzenie Księdza Piotra.
Szkoda, że reżyser nie oparł Konrada na jednym aktorze, bo widać, że zespół Teatru im. H. Modrzejewskiej w Legnicy ma w sobie ogromny potencjał. Szczególne wrażenie zrobił na mnie Paweł Wolak w roli Senatora. Aktor „zagrał Gajosem”, ale za to z jak wielkim efektem!
Raczak nie próbował na siłę uwspółcześniać Mickiewicza. Darował sobie wprowadzanie na scenę dresiarzy, islamskich terrorystów itd., co stało się wręcz nagminne we współczesnych inscenizacjach klasyki. Zamiast tego odsunął w cień patriotyczne wątki „Dziadów”. Senator to uosobienie wszelkiej tyranii, a filomaci – ofiar reżimu, a Konrad to po prostu młody człowiek przeżywający rozterki egzystencjalne. Nawet mesjanizm w Widzeniu Księdza Piotra wypada jedynie jako jedynie element większej wizji. Całość wypada przekonywająco, choć czyni niektóre sceny mało czytelnymi. Przede wszystkim rozmowa więźniów w celi robi wrażenie zbyt przegadanej i mało dynamicznej. Więźniowie rozmawiają o tyranii caratu, a sprawiają wrażenie jakby gadali o codziennych sprawach. Choć może takie wrażenie powstaje w zderzeniu z innymi, bardziej dynamicznymi scenami, w których szaleją duchy i diabły?
Na koniec warto wspomnieć o znakomitej muzyce, w której pojawiają się, m.in. nagrania Chóru Jacka Sykulskiego. „Ciemno wszędzie, głucho wszędzie...” jeszcze długo powtarzali w myślach widzowie, wychodząc z Zamku po blisko trzygodzinnym spektaklu.
Spektakl wystawiono w Poznaniu w ramach projektu PanMickiewicz zrealizowanego przez Barak Kultury.
„Dziady” Adama Mickiewicza, Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy, reżyseria: Lecha Raczak, adaptacja: Maciej Rembarz i Lech Raczak, scenografia: Bohdan Cieślak, kostiumy: Izabela Rybacka, muzyka: Lech Jankowski, choreografia: Tomasz Wygoda, światło: Władysław Sajda.
Od redakcji:
Przypominamy, że każdy z Was może zostać dziennikarzem obywatelskim serwisu MM Moje Miasto!
Zachęcamy Was do zamieszczania artykułów, nadsyłania materiałów foto oraz video. Czekamy na Wasze filmiki nakręcone kamerą, cyfrowym aparatem fotograficznym bądź telefonem komórkowym.
Spróbujcie swych sił w roli reporterów obywatelskich eMeMki! Pokażcie innym to co dzieje się wokół Was. Pokażcie, czym żyje Miasto.
Jaki alkohol wybierają Polacy?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
