Brudasów nie zabieramy. Czy śmierdzących pasażerów powinno się wypraszać z autobusów?

Takich interwencji tylko w Warszawie w ciągu jednego tygodnia zanotowano ponad 20. Według oceny pasażerów komunikacji miejskich tych miast, brudny i śmierdzący pasażer stwarza zagrożenie głównie epidemiologiczne, wiążące się z przenoszeniem chorób. W następnej kolejności przykry zapach niemytego ciała ludzkiego stwarzał u badanych dyskomfort podróżowania.

W przypadku awanturowania się brudnego i śmierdzącego pasażera przed opuszczeniem autobusu czy tramwaju kierowca wzywa straż miejską celem dalszej interwencji.

Zarządy Transportu Miejskiego w tych miastach twierdzą, jak podaje prasa lokalna, że restrykcje dotyczą bezdomnych oraz innych pasażerów głównie pod wpływem alkoholu.

Nie wiadomo natomiast czy takie restrykcje za przykry zapach są zgodne z polską konstytucją. Działania takie niewątpliwie ograniczają prawa do korzystania z publicznych środków transportu szczególnie posiadaczom ważnych zakupionych biletów na przejazd.

Były prezes Trybunału Konstytucyjnego oraz były rzecznik praw obywatelskich prof. Andrzej Zoll oraz były minister sprawiedliwości Zbigniew Ćwiąkalski na łamach krakowskiej prasy twierdzi, że przewoźnik w ramach obowiązujących procedur prawnych może wprowadzać ograniczenia w przewozie pasażerów.

Zastanawia mnie jedno, czy ZTM-y opracowały procedury dla kierowców i motorniczych związane z określeniem przez nich węchem, a może wzrokiem kto ma zapach przykry, a kto nie, jak powinna wyglądać czysta odzież pasażera i jakie zapachy są dopuszczalne w komunikacji miejskiej?

A może kierownictwo ZTM-ów przyjrzało by się bardziej czystości i punktualności taboru którym zarządza, a nie pasażerom, którzy opłacają funkcjonowanie tej firmy. Powyrywane brudne siedzenia, obślizgłe z brudu rączki do trzymania, brudne szyby, pełno papierów i butelek - taki obraz często towarzyszy nam w komunikacji miejskiej. I kogo wówczas należy z takiego pojazdu czy Zarządu Transportu Miejskiego wysadzić?