Honorowy obywatel: zasługi ważne, ale polityka ważniejsza

Z nieoficjalnych informacji uzyskanych przez „Głos” wynika, że tytułem Honorowego Obywatela Poznania będzie wyróżniony prof. Lech Trzeciakowski, historyk. Natomiast w gronie zasłużonych dla miasta znajdą się: Gmina Żydowska, prof. Jacek Łuczak, specjalista z zakresu chorób wewnętrznych, anestezjologii i intensywnej terapii, kardiologii oraz medycyny paliatywnej, związany z Hospicjum Palium; Stefan Makné, pilot balonów gazowych, jedyny Polak, który po wojnie zdobył prestiżowy Puchar Gordona Bennetta, w czasie wojny członek Szarych Szeregów.

Grzegorz Ganowicz, przewodniczący rady pytany o tę sprawę, twierdzi, że stosownych projektów uchwał jeszcze nie ma, są przygotowywane. Rąbka tajemnicy uchyli może w przyszłym tygodniu. Dla odmiany Marek Sternalski, szef klubu radnych Platformy, utrzymuje, że temat jest jeszcze konsultowany. Wydaje się, że te dwa różne stanowiska są obliczone na zmylenie przeciwnika, bo materia jest nadzwyczaj delikatna i nieraz wywoływała kontrowersje. Kompromitująca była choćby dyskusja sprzed lat o przyznaniu tytułu Honorowego Obywatela Poznania znanemu poznańskiemu dyrygentowi. Wtedy przyjęto, że nim uchwała taka trafi na sesję, wcześniej zespół, w skład którego wchodzą przedstawiciele wszystkich klubów, ustali kandydatów. Jednak gdy w grę wchodzi polityka, zasady są łamane. Tak stało się w 2009 roku, kiedy to postanowiono tym tytułem wyróżnić prezydenta Lecha Wałęsę i pierwszego niekomunistycznego premiera Tadeusza Mazowieckiego. Doszło wtedy do publicznej dyskusji, wymiany ciosów między PiS a Platformą.

Zapewne właśnie z tych powodów radni SLD nie upierali się teraz przy swoim kandydacie. „Głos” dowiedział się, że lewica chętnie do grona honorowych obywateli dołączyłaby Andrzeja Wituskiego, który najpierw był wiceprezydentem, a od 1982 r. do czasu pierwszych wolnych wyborów prezydentem Poznania. Ta propozycja nie znalazła jednak szerszego poparcia.

– Nie chcieliśmy awantury, politycznych przepychanek – wyjaśnia prof. Antoni Szczuci-ński. – Gdy poinformowaliśmy go o tym pomyśle, wyraźnie zaznaczył, że jeśli to ma być związane z kontrowersjami, to „proszę mnie nie brać pod uwagę”.
Zespół, złożony z przedstawicieli klubów radnych, nie rozpatrywał tej kandydatury.

– Z tego, co wiem, nie był brany pod uwagę – twierdzi Michał Grześ, radny PiS i wiceprzewodniczący Rady Miasta.
Oficjalnie, nie, bo jednak to nazwisko padło, ale spotkało się z natychmiastowym sprzeciwem PiS.

– W sprawie honorowych obywateli i zasłużonych dla miasta nasz klub oficjalnie jeszcze się nie wypowiedział – zaznacza Grześ. I dodaje:  – Andrzej Wituski był prezydentem w stanie wojennym. Znając moich kolegów, ta kandydatura wzbudziłaby sprzeciw.

Prawdopodobnie przewodniczący G. Ganowicz nie chciał wywoływać konfliktów wokół osób, których nazwiska miały być dyskutowane. A i lewicy nie zależało na stawianiu sprawy na ostrzu noża.

– Nie zawsze decydują względy merytoryczne – mówi Wojciech Wośkowiak, szef klubu radnych „Jeszcze więcej dla Poznania”. – Pan Wituski to jednak osoba nietuzinkowa, bardzo zaangażowana w Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego.

Prof. A. Szczuciński uważa, że Andrzej Wituski bardzo zasłużył się dla kultury miasta w czasach, gdy sprawował urząd prezydenta, jak i później.
– Śmiało mógłby zostać Honorowym Obywatelem Poznania. Jestem głęboko o tym przekonany – dodaje prof. A. Szczuciński.

Także część radnych PiS zgadza się, że nie sposób nie docenić zasług A. Wituskiego. Jednak ich zdaniem, fakt, że był wiceprezydentem Poznania w czasie stanu wojennego jest argumentem na „nie”.