Jak kiedyś wyglądał podział administracyjny w Polsce? Zobacz, jak zmieniały się województwa po drugiej wojnie światowej

Zmiany w 1946 r.

Pierwszym aktem prawnym, który dotyczył nowego podziału administracyjnego był dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z 1944 r. „O trybie powołania władz administracji I i II instancji”. Na jego podstawie uchylono podział administracyjny, który został wprowadzony w czasie II wolny światowej przez władze okupacyjne. W praktyce oznaczało to, że przywrócono podział sprzed 1939 r. Powojenne granice naszego kraju zostały ustalone na konferencjach Wielkiej Trójki, które odbywały się bez udziału Polaków. Na pierwszej z nich – w Teheranie (1943) – ustalono, że granice nowego państwa polskiego będą przesunięte: na wschodzie do tzw. linii Curzona, a na zachodzie do linii rzeki Odry. Nowy kształt Polski został potwierdzony w Jałcie w 1945 r. przez przywódców trzech mocarstw – USA, ZSRR i Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu II wojny światowej odbyło się trzecie spotkanie Wielkiej Trójki, tym razem w Poczdamie. Polska otrzymała były obszar Niemiec na wschód od linii Odra-Nysy Łużycka, znaczną część Prus Wschodnich oraz Wolne Miasto Gdańsk. Prace nad tymczasowym podziałem kraju na województwa ostatecznie zakończono w 1946 r. Polska podzielona została na 14 województw i dwa miasta wydzielone. Były to województwa:

• białostockie,
• gdańskie,
• kieleckie,
• krakowskie,
• lubelskie,
• łódzkie,
• olsztyńskie,
• pomorskie,
• poznańskie,
• rzeszowskie,
• szczecińskie,
• śląskie z siedzibą w Katowicach,
• warszawskie,
• wrocławskie,
• oraz miasto stołeczne Warszawa,
• i miasto Łódź.