Fascynująca końcówka Festiwalu Teatrów Tańca

Sens 1 i Pliage(s) swoją konstrukcją są bardzo zbliżone – to kameralne studia przypadku, których tancerze zachwycają swoją techniką i prostotą formy.

Sens 1 to duet Fracesci Bonato i Magali Bouze, w którym widz najpierw musi się zmierzyć z ograniczeniami własnej percepcji, a później dać się unieść ograniczeniom postawionym przez choreografa (Pedro Pauwels) wykonawcom. Wszystko zaczyna się bowiem w absolutnej ciemności i ciszy. Z czasem do naszych uszu dociera towarzyszący już potem prawie bez przerwy irytujący i drażniący szum wiatru, a na scenie robi się jaśniej, jednak poziom światłą jest taki, że jesteśmy w stanie rozróżnić zarysy sylwetek tancerzy.

Aktorzy tworzą ruchomą formę, w której rozpoznajemy poszczególne części ciał, widzimy i słyszymy ich ruchy. Słyszymy – ponieważ przestrzeń tańca ograniczona została do pola wyłożonego bąbelkową folią, jakiej używamy do pakowania delikatnych przedmiotów. Każdy kontakt ciała z podłożem powoduje trzaski. Światła na scenie przybywa bardzo powoli i kiedy już możemy dostrzec, że dwie tancerki złączone są jedną nogą. Jedyne co mogą robić, to próbować w tej sytuacji wyrazić swoją indywidualność, jednak zawsze jedną – ogranicza ta druga.

Ich świat, przestrzeń indywidualna ograniczona jest do tego, na co pozwoli druga osoba. Muszą być razem, chociaż starają się być osobno. Piękna w formie, trudna technicznie, półgodzinna opowieść o poznawaniu rzeczywistości.

"Sens 1"; fot. Zbyszek Snusz

Pliage(s) Padero Pauwelsa to kolejna kameralna opowieść o odkrywaniu świata. Tancerz i choreograf każe nam się zmierzyć z dwoma najzwyczajniejszymi przedmiotami – wielkim kawałkiem folii i płachtą tiulu. Pokazuje, że wszystko zależy od kontekstu, od naszych wcześniejszych doświadczeń, od wspólnoty przeżyć. Płachty mogą stać się – w zależności od ruchów tancerza – ograniczeniem przestrzeni, kokonem, całunem, suknią, strojem barbarzyńcy… Tylko od nas zależy, ile znaczeń ukrytych w znanych wszystkim materiałach odkryjemy.

Spektakle Association Pedro Pauwels to doskonały wybór na zakończenie festiwalu teatrów tańca. Pokazują bowiem, że taniec to nie tylko wielkie widowiska i „łatwe, lekkie i przyjemne” ruchy. To także sposób, żeby konfrontować siebie ze światem, poznawać sposób patrzenia na niego przez inne osoby. Po takich krótkich formach z niecierpliwością czekać będziemy na kolejny, IX Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca – a ten dopiero za rok.

Sobota, 25 sierpnia, to ósmy i ostatni dzień Dancing Poznań. Uroczyste zakończenie Dancing Poznań 2011 to tradycyjne już pokazy nabytych umiejętności uczestników - zgłoszone przez pedagogów warsztatów grupy średniozaawansowane i zaawansowane, grupa dzieci i warsztatów osób niewidomych oraz wszystkie poziomy tegorocznych nowych technik.

Początek o godz. 16.00 na Dziedzińcu Różanym CK Zamek. Wstęp wolny (pierwszeństwo mają posiadacze identyfikatorów Dancing Poznań).

Aby obejrzeć wszystkie zdjęcia, przejdź do galerii.

Kończy się Dancing Poznań 2011 (zdjęcia) Piątek to ostatni dzień VIII Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca. W sobotę zakończą się warsztaty taneczne. Zobacz zdjęcia ze spektakli „Roadkill” Staatstheater Kassel oraz "Fling" izraelskiego zespołu Maria Kong Dancers Company.

Festiwal Teatrów Tańca: Zatańczyć uczucia (zdjęcia) W Teatrze Ósmego Dnia prezentowane są bardziej kameralne spektakle VIII Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca. W poniedziałek wieczorem obejrzeliśmy dwa z nich "CV … show" Roberta Przybyła oraz "Short Story" Kompanii Primavera dance drama.

Photo 4 Dance, czyli taneczny Matrix (zdjęcia) Przy pomniku Armii Poznań spotkali się pasjonaci fotografii i tańca. Wspólnie pracowali nad projektem o nazwie Photo 4 Dance.

Festiwal Teatrów Tańca: Senegalczycy zjednoczeni z rytmem (zdjęcia) Senegalski teatr Jant-Bi to pierwsza z zagranicznych grup Festiwalu Teatrów Tańca. Zachwycająca i porywająca!